Podczas jazdy samochodem kierowca ma subiektywne odczucia związane ze sposobem prowadzenia się auta, a także skutecznością jego hamowania. W trakcie wizyty w serwisie można spotkać się z pojęciem “twardego hamulca” lub “twardych klocków hamulcowych”. W niektórych przypadkach te pojęcia są rozumiane na opak i należy je odpowiednio wyjaśnić.

Kiedy mówimy o twardości z perspektywy kierowcy, chodzi o „ściśliwość” klocków. Klocki o większej ściśliwości mogą sprawiać wrażenie „miękkich”. Jeżeli kierowca uzna, że klocki są zbyt „miękkie”, warto skontrolować stan układu hamulcowego, w tym elastyczne przewody hamulcowe, gdyż ich uszkodzenie może być poważnym zagrożeniem.

Bardziej należy zwrócić uwagę na samą charakterystykę układu hamulcowego, czyli czas reakcji od momentu nacisku na pedał hamulca do hamowania i jego siły. Zdarza się, że kierowca musi głębiej docisnąć hamulec, żeby auto zaczęło hamować. W tym przypadku możemy potocznie powiedzieć o “miękkim” układzie hamulcowym.

Aspekty technologiczne są inne od subiektywnych opinii kierowców. Wiedza, jakie klocki należy charakteryzować jako “twarde i miękkie” przyda się każdemu doświadczonemu serwisowi samochodowemu. Podstawa tego zagadnienia zbudowana jest na różnicy w stosowanych materiałach. Już na etapie produkcji określa się charakterystykę klocka hamulcowego.

• ograniczone pylenie
• wolniejsze zużycie w porównaniu do “miękkich” klocków
• szybciej zużywają tarczę hamulcową

• zwiększone pylenie
• przyspieszone zużycie w porównaniu do “twardych” klocków hamulcowych
• wolniejsze zużycie tarczy hamulcowej

Najbezpieczniejszym rozwiązaniem z punktu widzenia serwisu, a także kierowcy, jest zastosowanie klocków hamulcowych zgodnych z homologacją danego pojazdu. Każda modyfikacja układu hamulcowego związana jest z przemyśleniem wszystkich “za i przeciw” nowego rozwiązania.

Dobór klocków do tarcz hamulcowych powinien opierać się na wytycznych producenta, który testował wybrane elementy razem. Ważne jest, aby kierowcy dostrzegali specyfikę klocków przeznaczonych do różnych zastosowań i wybierali produkty dostosowane do swoich potrzeb i oczekiwań – mówi Dawid Tarchała kierownik Działu Badań i Rozwoju w firmie Steinhof.

Należy zapamiętać, że do „twardych” klocków hamulcowych zalicza się zazwyczaj klocki metaliczne lub półmetaliczne, a do „miękkich” te z grupy NAO (non-asbestos organic) lub niskometaliczne. Faktyczna twardość klocków zależy od składników mieszanki ciernej oraz od procesu ich przetwórstwa.

Klocki mogą być „miękkie” w bezpośrednim pomiarze twardości, ale zawierać twarde składniki, które powodują nadmierne zużycie tarcz hamulcowych. Materiały cierne na klocki składają się z wielu różnych komponentów, z których każdy ma wpływ na działanie hamulców. W parze ciernej zachodzi wiele procesów fizycznych i chemicznych. Niektóre składniki zwiększają współczynnik tarcia kosztem zużycia tarczy, inne zaś minimalizują negatywne skutki, ale mogą pogarszać inne parametry. Wszystko zależy od proporcji i wzajemnych oddziaływań składników oraz warunków pracy pary ciernej – dodaje kierownik Działu Badań i Rozwoju w firmie Steinhof.

Klocki „twardsze” teoretycznie zużywają się wolniej niż „miękkie”, ale mogą prowadzić do szybszego zużycia tarcz hamulcowych. „Miękkie” klocki szybciej dopasowują się do tarczy, redukując ryzyko nieprzyjemnych dźwięków podczas hamowania, choć zużywają się szybciej.

Producent klocków hamulcowych musi spełnić rygorystyczne normy, w tym testy charakterystyki tarciowej, wytrzymałości połączenia materiału ciernego z płytką nośną oraz ściśliwości według regulaminu ECE R90. Firma Steinhof przeprowadza również dodatkowe testy w ramach kontroli jakości i działań badawczo-rozwojowych, takie jak badanie zużycia, twardości, gęstości materiału ciernego, odporności na płyny eksploatacyjne i drogowe, a także rozszerzalności cieplnej.

Źródło: Steinhof