O nowinkach technicznych, które ze sportów motorowych przeszły do pojazdów ulicznych wspominaliśmy już na łamach naszego portalu. Ich lista jest jednak dłuższa i poniżej prezentujemy kolejne z nich.

O aktywnym zawieszeniu w świecie motorsportu było głośno w szczególności w Formule 1 w sezonie 1992, kiedy to zespół Williams zdominował mistrzostwa przez zastosowanie właśnie tej nowinki technicznej w swoich bolidach. Zawieszenie sterowane komputerowo pozwalało na płynniejsze pokonywanie zakrętów, co w ostatecznym rozrachunku dawało znacząco lepsze od konkurencji czasy okrążeń. Dzięki temu team z Grove wygrał łącznie 10 Grand Prix, tytuł mistrzowski w kategorii konstruktorów oraz ten indywidualny, który po latach prób zdobył Nigel Mansell przerywając 3-letnią dominację McLarena z Ayrtonem Senną na czele. W kolejnych latach ta nowinka została zakazana.

We współczesnych samochodach aktywne zawieszenie jest niemal powszechne. Poza samochodami osobowymi znalazło ono swoje zastosowanie również w autobusach miejskich, których zawieszenie po naciśnięciu odpowiedniego przycisku pozwala przechylić bok pojazdu bliżej krawężnika chodnika, co ułatwia pasażerom wejście do niego, jak i wyjście.

Kierownice współczesnych samochodów wyścigowych przypominają niejednokrotnie krzyżówki klawiatury z joystickiem, co było widoczne już m.in. w F1 w późnych latach 90-tych. W kolejnych latach przycisków i pokręteł głównie przybywało. Pozwalają one na dostosowywanie ustawień bolidu do swoich wymogów m.in. pod kątem zawieszenia czy zużycia paliwa, a także na komunikację z tzw. pitwallem, podawaniem napoju kierowcy czy też utrzymaniem stałej przepisowej prędkości w alei serwisowej za pomocą przycisku „PL”, który działa jak tempomat.

Podobnie sytuacja wygląda w przypadku kierownic współczesnych pojazdów ulicznych. Poza samym klaksonem kierowca ma do dyspozycji przyciski, pokrętła itp., które pozwalają na sterowanie radiem, odbieranie połączeń telefonicznych, ustawianie nawigacji satelitarnej czy obsługę innych systemów, w które dany pojazd jest wyposażony.

Choć za prekursora napędu hybrydowego w pojazdach ulicznych raczej bezsprzecznie można uznać Toyotę Prius, to też sporty motorowe w jego rozwoju dokładają swoją cegiełkę. Za przykład może służyć Porsche, które przez swoje starty w WEC testowało możliwości tego napędu w najbardziej wyczerpujących warunkach w świecie wyścigów samochodowych jakie gwarantują wyścigi długodystansowe, m.in. legendarny 24-godzinny wyścig w Le Mans. Triumfy sportowe jak i zebrane dane pozwoliły marce wprowadzić napęd hybrydowy do modelu Panamera 4E Hybrid.

Silniki DOHC, zwane też twin cam, to jednostki posiadające 2 wałki rozrządu w ich głowicy, gdzie jeden wałek odpowiada za zawory ssące, a drugi za zawory wydechowe. Z biegiem lat rozwiązanie to znalazło zastosowanie w wielu samochodach poruszających się po drogach publicznych. Warto jednak wiedzieć, że te jednostki napędowe zadebiutowały aż w 1912 r. w wyścigówkach Fiata i Peugeota, a popularność zyskały dopiero w II połowie XX stulecia.

Nie od dziś producenci opon wykorzystują motorsport jako poligon doświadczalny dla swoich produktów. Kibicom w trakcie wyścigów dużo emocji dostarczają postoje kierowców w boksach przeznaczone na wymianę ogumienia. Jeden błąd któregoś z mechaników może pogrzebać strategię zespołu na wyścig i przyczynić się do gorszego od oczekiwanego wyniku. Podobnie w sytuacjach, gdy opona nagle wybuchnie i zawodnik musi zakończyć wyścig lub spróbować dotoczyć się do zespołowego garażu albo, jak ma to miejsce w rajdach, wysiąść z pilotem i wspólnie wymienić koło na zapasowe i czym prędzej dojechać do mety odcinka specjalnego, aby stracić jak najmniej czasu. Tory wyścigowe i trasy oesów poddają opony dużym przeciążeniom, co pozwala inżynierom na testowanie wytrzymałości zastosowanych mieszanek, które potem mogą być wykorzystywane w oponach do pojazdów ulicznych.

DRS (ang. drag reduction system), czyli system ruchomego skrzydła pojawił się w Formule 1 w sezonie 2011 w celu ułatwienia wyprzedzania rywali na torze. Po uruchomieniu system zmienia ułożenie jednego z płatów tylnego skrzydła bolidu tak, aby zmniejszyć opory powietrza i ułatwić wyprzedzenie poprzedzających bolidów. Technologia ta nie jest może specjalnie popularna w samochodach poruszających się po drogach publicznych, ale można się z nią spotkać w supersamochodach również dopuszczonych do ruchu po nich. Za przykład może posłużyć McLaren P1, w którym wykorzystano ten układ, choć bezpieczniej byłoby go chyba wykorzystywać na zamkniętych obiektach.